Prywatny blog Mateusza "JAskra" Pitulskiego

Kolejny rok, przychodzimy na cmentarz, aby oddać hołd zmarłym, osobom, które z jakiegoś powodu są dla nas ważne i chcemy o nich pamiętać. Traf chciał, że w tym roku było wyjątkowo… hm… smutno? Odszedł mi dziadek. Z pewnością najlepszy dziadek jakiego mogłem mieć, mój własny dziadek. Kilka miesięcy później straciłem i babcię, która zamknęła tę generację ludzi w naszej rodzinie. Starej gwardii nie ma i jest tak jakoś, pusto. Mam wrażenie (chyba całkiem trafne), że z każdym rokiem przy grobie robi się co raz mniej tłoczno. Moi rodzice się starzeją (wiem, nie odkrywam Ameryki, ale dziś jakoś szczególnie to zauważyłem), moja mama czasem zakłada okulary do czytania, choć nadal wygląda bardzo młodo, czego bardzo bym sobie życzył w jej wieku, choć przy moim trybie życie może być o to trudno. A i ja mam wrażenie, że dziś wiem o wiele więcej o życiu, może nie tyle ile bym chciał (czy naprawdę bym chciał?), ale więcej niż niegdyś. Przechadzając się z mamą po cmentarzu po różnych grobach często słyszałem zdania rodzaju: „To ten pan, któremu do niedawna mówiłeś – dzień dobry”, „To przyjaciel dziadka, zmarł niedawno” i wiele tego typu zwrotów. Poczułem, że być może już niedługo ja będę moim dzieciom (choć nadal twierdzę, że nie będę miał dzieci) opowiadał takie rzeczy jak dziś mama mnie. Wtedy chyba będę zupełnie przytłoczony biegiem życia i marnością naszego losu. I choć poniektóre rzeczy w Kościele Katolickim mnie śmieszą, to przy takich okazjach wiem, że wiara jest istotna. Bardzo istotna. Szacunek (a może brak szacunku?) dla tych, którzy bez niej się obywają.

P.S. Zebrało mi się na pesymizm ;).
P.S. 2 Jak widzicie po prawej zacząłem BLIPować, więc teraz macie mnie na wyciągnięcie ręki :). Postaram się rzucać możliwie często szybkimi newsami, których nie będzie mi się chciało rozwijać do rangi notki. Szczególnie ciekawe mogą być relacje z wszelkiej maści wyjazdów (głównie konwentów), które będę się starał wrzucać w czasie rzeczywistym :) (podczas trwania danej imprezy)