Prywatny blog Mateusza "JAskra" Pitulskiego

Chyba każdy z nas marzy. Jedni bujają w obłokach i mają marzenia wystrzelone w kosmos. Bywa , że pomimo tego spełniają oni swe nadzieje. Inni, choć marzą o drobnych, często przyziemnych sprawach - doświadczeni przez zły los, pecha, umierają nieszczęśliwi.

                Ja w zeszłym roku spełniłem wszystkie (no dobrze: prawie wszystkie!) swoje dotychczasowe marzenia. Prosty ze mnie człowiek i nie było tego za wiele. Jedni powiedzą, że w istocie to gówno, a nie marzenia. Dla innych level mojego spełnienia może być nieosiągalny.

                Odhaczając: moim głównym marzeniem od początku interesowania się grami planszowymi był wyjazd na targi Spiel w Essen. To właśnie w październiku  minionego roku dzięki wsparciu mojego ojca udało mi się spełnić, coś co wydawało mi się nieosiągalne. Uwierzcie, że do samego końca nie wierzyłem w ten wyjazd, kilka nocy przed nim niemal w ogóle nie spałem. A gdy miałem okazję zrobić sobie zdjęcie z moim ulubionym autorem gier - Stefanem Feldem, czułem się trochę jak Superman. To było nierzeczywiste, a ja duchowo latałem wysoko nad halą targową. Jestem pieprzonym szczęściarzem, geekiem obdarzonym przez los/rodziców/Boga. Z Essen poza tonami nowych gier przywiozłem dużo pozytywnej energii, serducho urosło.

                W zeszłym roku zdałem też prawo jazdy, naprawiłem coś, co zawsze sobie zarzucałem (a jeszcze

                W zeszłym roku rozpocząłem także coś, na co bardzo liczę. Podjąłem próbę czegoś niemożliwego i dla mnie wielkiego. Podjąłem próbę rozpoczęcia życia z zabawy, z hobby. Założyłem moją małą firmę: www.fullcapgames.pl . Bardzo wierzę w ten projekt. Wierzę, że nauczyłem się sporo od czasu klapy Kaduceusza i Trybików. Jestem bogatszy o tamto złe doświadczenie. Fullcap Games to firma od pasjonata, chyba największego geeka w Toruniu, dla ludzi chcących zarazić się grami towarzyskimi. Póki co garażowa, mała firemka wspierana przez przychylne osoby, wkrótce zaś ogromne korpo ;).

                Pięknie jest marzyć, a spełnione marzenia natychmiast niosą za sobą kolejne. W tej chwili mam takie trzy główne. Szczególnie jedno jest dla mnie ważne, jednak nie chcę pisać o co chodzi. Jest ono  pozornie łatwe do spełnienia, ale wymaga pewnego wysiłku. O marzeniach nie można pisać zbyt wiele, bo się nie spełnią. A niektóre niespełnione marzenia mogą boleć. 

Na koncert ten czekałem od samej premiery albumu Takie Rzeczy, który moim zdaniem był najlepszą rzeczą jaka spotkała polski hip-hop w roku 2013. Radomski typ zwyczajny - tak nawija o sobie Kękę i to właśnie sprawia, że tego szczerego do bólu i swojskiego albumu chce się słuchać. Jasnym było wobec tego, że na koncert w Toruniu obowiązkowo będę się musiał wybrać. Po krótkim biforze z Mateuszem, Anetą, Mario i Szutkiem (Pozdrowienia dla całej ekipy!) w dobrych nastrojach wyruszyliśmy do NRD, które tego dnia było dosyć mocno wypełnione fanami radomskiego rapera. Na miejscu zlądowaliśmy o godzinie 22.00. Zdążyliśmy na support w wykonaniu grudziądzkiego rapera o ksywce Norsone, koleżki który dosyć daleko zaszedł w programie ŻYWYRAP. Było kilka fajnych kawałków, nieco szalonego freestyle'u. Ogółem pozytywnie, ale bez rozpierdolu. Około 23.30 na scenę wszedł Kęki. Tu już zdecydowanie zaczęło się rozpierdolem czyli Woogie Boogie. Poza tym poszły kawałki takie jak: Jeden kraj, Iskra, Zostaję, Nigdy Dość, Dziękuję, Nie wiedziałaś (2 razy!), Z boku, Ja się pytam i pewno parę innych, których nie spamiętałem. Kękę wspierały BoKoTy, a szczególnie ucieszył mnie na koncercie kawałek Drumen, który jest strasznym rozpierdolem. Koncert był stosunkowo krótki (około godzinki), upał był straszliwy, ale było treściwie. Tańczonko, swag, freestyle. To co na dobrych rapsach winno być - było. Po koncercie - choć nie było łatwo - udało się złapać Piotra i zdobyć autograf. Ogółem - sympatyczny koncert.

Moje video z solówki DJa i pełen kawałek "Nigdy Dość":
A tu BoKoTy "Drumen":

Rok 2013, jeśli mowa o rapie (głównie polskim, bo tego słuchałem najwięcej) był niestety stosunkowo mizerny. Zabrakło płyt świeżych i wyróżniających się. Przesłuchałem dokładnie 15 polskich albumów. Chyba całkiem sporo. Rok 2013 był rokiem średnio udanych bądź zwyczajnie słabych duetów. Przeciętna płyta Solara z Białasem, kiepska skrzypka z Hadesem, nie wspominając nawet o marnych dokonaniach Onara i Miuosha (po singlach byłem tak na nie, że nawet nie sprawdziłem płyty). Pojawiło się kilku interesujących nowych zawodników bardzo dobrze rokujących na przyszłość. Mamy stylowego Kubę Knapa, młodego Kubana, niezawodnego Kękę, który spełnił pokładane w nim nadzieje i walnął, w mojej opinii płytę roku. Mamy także zdecydowanie odkrycie roku jeśli mowa o polskim rapie - Quebonafide. Zawodnik znikąd, który nagrał tyle kozackich kawałków, że pozycja jego materiału musiała u mnie wylądować wysoko. 2013 rok dla wielu osób był także rokiem Tedego, co nie może dziwić. Sam za nim nie przepadałem i nieczęsto sięgałem po jego numery. Świetne, trapowe Elliminati gruntownie zmieniło mój punkt widzenia, a utwór Nie banglasz już zawsze będzie mi się kojarzył z moimi pierwszymi chwilami za kółkiem własnego samochodu. 2013 to także ogromny zawód płytą VNMa, na której znalazłem ledwie 2 świetne kawałki (Propejn i singlowy Obiecaj mi). Miniony rok potwierdził także, że W.E.N.A skończył się na Wyższym Dobrze. A przecież single Nowej Ziemi były tak obiecujące! Gdzie ta wielka osiedlowa charyzma tego rapera? Pozytywnie zaskoczył za to legal Rasmentalismu, cudownie klimatyczny i interesujący.

Co do zagranicy to najwięcej słuchałem Bonesa, Ethenwulfa i Spaceghostpurppa. Codein rap i emokonwencja. Nie od dziś bowiem wiadomo, że nie mam przyjaciół ;). Bardzo sobie cenię tego typu rap. Zdarzało mi się nadal słuchać nieco Asap Rockiego #purpleswag, Rick Rossa, Guci Mane'a i paru jeszcze murzynów.

Idziemy sobie ostatnio z Miłkiem na ośce i pierdolimy od rzeczy. Ostatnio w dużej mierze spędzam czas na robieniu niczego, albo robieniu czegoś, tyle że nic nie znaczącego. A to poczytam sobie książkę, a to zagram w grę (nie, nie Tomb Raider), a to obejrzę kolejny odcinek Walking Dead. Nie pracuję, nie uczę się. Niemal nic nie robię. Coś tam powoli sobie rozkminiam, z naciskiem na "powoli". Wracając jednak do tego spaceru na Jakubskim. Idziemy przy skrzyżowaniu Konopackich i Gołębiej, a tam samochód. Samochodów tam wiele, co dziwić nie może - Polska druga Irlandia przecież. Na klapie bagażnikowej owego samochodu wlepka. Taka oto:

 

Skojarzyła nam się jednoznacznie. W końcu Guma na Banicji. Pozdro Guma napijemy się niebawem i nagramy coś wierzę. Oby szybciej niż później. Fajno jakby na Sylwestra się udało...

 

Przejechałem się dziś ponownie rowerem. I dobiło mnie strasznie. Ciul, że ładna pogoda, słonko przygrzewa i ogólnie "toć są wakacje". Problem w tym, że ja wakacji jako takich nie miałem, ale i to idzie przeboleć zważywszy na to, że nie mam już pięciu latek. Problem jest inny i o wiele większy. "Zapachniało powiewem jesieni" cytując jedną z moich ulubionych ballad Jaskra. A to oznacza nie mniej, nie więcej, że "Te zimy wrócą". Spadnie na nas gówniany deszcz, jezioro pokryje się prędzej czy później lodem. A ja - miejmy nadzieję - się obronię, bo lepiej być wykształconym bezrobotnym, niż nie wykształconym. Bo lepiej mieć srakę w domu, niż na Ukrainie. Tak jakoś mi się skojarzyło, nieważne. Są też plusy tego minusa. Zbliża się wrzesień i spotkania Planszowania, za którymi już trochę tęsknię. Brakuje mi tego klimatu co piątkowych posiedzeń nad planszą. Brakuje mi grania. Brakuje chlania (alkoholik mode on), brakuje mi rozmów z ludźmi (w wakacje tak jakby nikogo nie było, a i co poniektórzy co od niemal zawsze byli są teraz odlegli jak nigdy wcześniej). Mam dosyć pieprzonej magisterki. Ale już bliżej niż dalej.

 

Kiedyś już robiłem coś takiego na tym blogu. Tak mi się zdaje. Raport z wolnej chaty, aka tydzień wolności. Postaram się edytować tego posta.

05.08.2013

Od rana, od około 9.00 nagrywki nowego kawałka Białe rymy, czeski styl - Ostatni wyjazd w sezonie. Przez kilka godzin nagrałem swoje dwie zwrotki, na 16.00 przyjechał Guma i nagrywał do... 22.00. Nie wiem ile podejść zaliczył, ale w programie Cool Edit Pro 2.1 był rozpierdol jak skończyliśmy :). I tak efekt nie był zadowalający dla Gumy i chce poprawić co nieco. Ja w przerwach czytałem na Kindlu książkę Anioł Jessiki - Grahama Mastertona. Przyjemna lektura szczególnie na zimę (ciul, że jak czytałem było grubo ponad 30'C), kojarzy mi się mocno z Koraliną - Neila Gaimana. Podobny oniryczno-baśniowy klimat. Wieczorem posłuchaliśmy trochę rapsów w tym bety naszego kawałka, popiliśmy sobie drinki, na bifor przed dniem kolejnym, o którym wkrótce... ;)